Het is maandagochtend. Ik spring op mijn fiets en sjees in de zesde versnelling (nou ja, zo hard fiets ik nou ook weer niet) richting het treinstation.

Ik knal mijn fiets tegen een lantaarnpaal.

Zet hem vlug op slot.

Ren de trap op naar het perron en graai onderweg nog een ‘Metro’ mee (ja zo lang geleden is dit al).

Ik spring gauw de trein richting Amsterdam in, vlak voor de deuren sluiten.

En slaak een zucht van verlichting. Gehaald!

De rust keert weer terug en ik blader op mijn gemak door de krant. Tot dat…

Ik de conducteur door de speakers van de trein hoor zeggen: “Goedemorgen dames en heren, welkom in de trein richting Utrecht. Het volgende station is Naarden-Bussum”.

Sh*t! Verkeerde trein.

Op het station van Naarden-Bussum stap ik uit. Enigszins gegeneerd bel ik mijn collega’s. “Uhhh jongens, ik ben vandaag iets later. Per ongeluk ben ik in de verkeerde trein gestapt.”

Een kwartier later dan normaal kom ik op kantoor aan. Niets aan de hand.

Fast forward naar de volgende ochtend.

• Ik sjees op mijn fiets naar het station
• Bind mijn fiets aan een lantaarnpaal
• Sprint de trap op
• Graai het krantje mee
• Glip weer nipt op tijd tussen de treindeuren door en
• Lees weer heerlijk op mijn dooie akkertje de Metro…

Tot dat…

… ik het raam uit kijk. Daar zie ik prachtige groene oer-Hollandse weilanden.

Maar niet de weilanden die ik nu hoor te zien!

En ja hoor: “Goedemorgen dames en heren, het volgende station is station Naarden-Bussum”.

Een grijns verschijnt op mijn gezicht en ik denk “Nee hè, alweer?!”.

Wat er vervolgens op het station gebeurde vermoed je al. Het gesprek van gisteren herhaalt zichzelf.

24 uur later

• Fiets
• Paal
• Trap
• Trein
• Krant

En believe it or not: “Goedemorgen dames en heren, welkom in de trein naar…

Utrecht! Zucht.

Inmiddels sta ik bulderend van het lachen op het perron (wie me kent, weet dat ik hard kan lachen) en de tranen lopen over mijn wangen. Want, serieus?!

Vol ongeloof nemen mijn collega’s de telefoon op en horen mijn verhaal, tussen het gesnik door, vol ongeloof aan.

Drie dagen op rij, serieus drie da-gen op rij, ben ik met hetzelfde riedeltje, keer op keer in de verkeerde trein beland.

Hilarisch? Absoluut.

Maar vooral ook symbolisch.

Want wie keer op keer een niet goed werkend proces, systeem of strategie blijft herhalen… Krijgt keer op keer dezelfde uitkomst.

Ben je niet blij en tevreden met de resultaten die jouw non-profitorganisatie behaald? Hebben jullie meer potentie, maar komt die er niet uit… Dan zul je de variabelen moeten veranderen. Want alleen dan, alleen dan kom je tot een andere uitkomst.

P.S. De hoofdpersoon in dit verhaal is bewust anoniem gehouden. Ik noem geen namen, maar we kennen haar allemaal ????.

P.S.S. De volgende dag ben ik wat eerder van huis vertrokken zodat ik rustiger aan kon doen en éérst nog even kon checken in welke trein ik stapte ???? .
P.S.S.S. Heb je jouw vertrouwen in mij nog niet volledig verloren na het lezen van dit verhaal…. voeg me dan toe op LinkedIn.