Zondagochtend januari 1991
Het is een uur of 9, ik zit op mijn knietjes aan de vierkante bruine salontafel met tegeltjes de uitnodigingen voor mijn verjaardag te schrijven. Want weet je, op 8 februari word ik 7 jaar.
Familie, vriendjes en vriendinnetjes… iedereen is uitgenodigd! Nou ja, bijna. Mama en ik gaan de uitnodigingen straks naar de brievenbus brengen, zodra ik ze zelf met de hand geschreven heb.
Het is inmiddels 11 uur. Mijn vingers doen zeer en er zitten blauwe inktvlekken op mijn handjes. En shirt. Maar… de uitnodigingen zijn klaar!
Zaterdag 11 februari 1991 van 15 tot 20 uur gaat het gebeuren.
Mama en ik lopen samen naar de brievenbus om ze te versturen.
Ik kan niet wachten tot het zover is. Papa en mama kopen een lekkere verse verjaardagstaart met van die grote toeven slagroom en knapperige chocolaatjes erop.
Je kent ze vast.
Er komen slingers en ballonnen. Ik mag een verjaardagsoutfit uitkiezen. En iedereen komt speciaal voor mij! Dát vind ik het leukste.
Ik tel de weken, gevolgd door de dagen af.
Eindelijk is het dan zover!
Gisteren ben ik 7 jaar geworden en vandaag is mijn verjaardagsfeest. We hebben Melba toastjes met Boursain gehaald, die vind ik zooooo lekker. Helemaal twee op elkaar.
De ballonnen en slingers hangen. De chips staat klaar in schaaltjes…
In mijn speciale verjaardag outfit zit ik op de bank te wachten tot de deurbel gaat.
Ik zie de wijzers van de klok rondgaan. Het is 16 uur en de deurbel is nog niet een keer gegaan.
“Mama, iedereen weet toch dat vandaag mijn feestje is?” vraag ik haar.
“Ja lieverd, we hebben samen de uitnodigingen verstuurd weet je nog?” antwoordt ze.
“Maar waarom is er dan nog niemand?” vraag ik enigszins teleurgesteld.
De klok slaat 17 uur.
Ik staar al twee uur naar dat bakje chips voor me en heb inmiddels best trek. Dus ik pak er toch één.
De klok slaat 18 uur.
Nog steeds niemand.
“Wil je wat eten?” vraagt papa. We besluiten toch maar een bordje voor onszelf op te scheppen.
Na steeds langer durende uren wachten, is het 8 uur ’s avonds.
Niemand. Echt niemand is naar mijn feestje gekomen.
Daar zit ik dan op mijn paasbest, moederziel alleen op mijn 7de verjaardag.
De teleurstelling is voelbaar!
Non-profit organisaties maken, net als ik in de vorm van uitnodigingen, gebruik van nieuwsbrieven om in contact te blijven met hun volgers, donateurs, stakeholders en partners. “Onze nieuwsbrief doet het heel erg goed, want hij wordt door veel mensen geopend. Ruim 70%!” hoor ik laatst nog een coördinator van een stichting zeggen.
“Wat gebeurt er daarna?” vraag ik hem. “Klikken mensen door naar de website? Komen er nieuwe aanmeldingen binnen voor de activiteiten?” vervolg ik. “Nee dat niet, maar meer dan 70% leest hem. Dat is écht heel goed voor een nieuwsbrief” aldus de coördinator.
De situatie doet mij denken aan mijn 7de verjaardagsfeestje.
De teleurstelling is weer voelbaar.
Natuurlijk is het belangrijk dat de nieuwsbrief goed gelezen wordt. Dat betekent doorgaans dat hij aankomt bij trouwe lezers. Maar elke nieuwsbrief heeft een doel. Althans dat zou hij moeten hebben. En dat is conversie. Hetzij in de vorm van donaties, hetzij in de vorm van aanmeldingen of een andere gewenste actie.
Het openen van de nieuwsbrief is belangrijk, maar wat gebeurt er daarna? Weet je mensen te beroeren, te inspireren en motiveren om over te gaan op actie? Om, op welke manier dan ook, bij te dragen aan jouw organisatie?
Doe je dit niet dan zit jij, net als ik, straks moederziel alleen op jouw verjaardagsfeestje!
Wil je meer halen uit jullie nieuwsbrief? Of überhaupt beter verbonden zijn met jullie / de juiste doelgroepen? Maar weet je niet hoe of ontbreekt het je aan vrouwkracht?
Doe dan het volgende om daar verandering in te brengen:
- Volg mij op LinkedIn (mocht je dat niet al doen)
- Plan een gratis inspiratiesessie met mij in
- Ga aan de slag met jouw doelgroep analyse
P.S. Geen zorgen. Dit is geen waargebeurd verhaal, iedereen was er gewoon op mijn verjaardagsfeestje. Dit verhaal is puur illustratief bedoeld.
0 Reacties op “Daar zit ik dan, moederziel alleen op mijn verjaardag.”